Ogarnia mnie ostatnio dziwne uczucie. Pochłania mnie nicość. Nie żeby było to coś nieprzyjemnego. Już nawet niewiele czuję. To co jest dla mnie ważne jest poza moim zasięgiem. To co ważnym być powinno, traci jakiekolwiek znaczenie. Wykonywane przeze mnie czynności, myśli kłębiące się w mojej głowie, moje uczucia. Po prostu jakby przestają być istotne. Mimo iż nadal sprawiają mi ból. Przestają być częścią mnie. Wiem że powinnam myśleć o szkole. Myślę. Jednak nie pochłania mnie to tak jak kiedyś. Już stres nawet zdaje się być czymś obcym. Odczuwalnym, ale jakby niezrozumiałym. Długo zastanawiam się, próbując zidentyfikować gromadzące się we mnie uczucia. Jednak staje się to coraz trudniejsze. Lub inaczej - zajmuje mi to coraz więcej czasu. Tylko jednej rzeczy jestem świadoma. Czytania. Wciąż czytam. Skończyłam Murakamiego, teraz powtarzam "Zahira". Kiedy czytam, słowa z kartek odrywają się i przyklejają do powierzchni mojej podświadomości. Doskonale wiem, o czym czytam i rozpoznaje większość ukrytych znaczeń. Czasem odkrywam coś nowego. Czuję się, jakby książki były spoiwem łączącym mnie i moje człowieczeństwo. Coraz częściej śnią mi się głupie sny. Coraz częściej nawiedzają mnie niepotrzebne myśli. Coraz więcej piszę smsów, których nigdzie nie wysyłam. Może to wpływ zbyt często oglądanych anime? Może to zbyt często czytane książki? Może to zbyt rzadkie zderzenia ze światem rzeczywistym? Może to skutek zbyt często słuchanej muzyki? Niby wszystko płynie normalnie. Zmienia mi się odrobinę gust muzyczny, ludzie dokoła się zmieniają i ja wraz z nimi (przynajmniej pod względem fizycznym). Coraz częściej mówię o czym innym niż wcześniej. Czasem nawet nie rejestruje tego co mówię. Słowa same ze mnie wypływają. Znów flirtuję z Filipem i co dziwniejsze, jest dla mnie milszy i czasem mam dziwne wrażenie że mu się podoba moje zachowanie. Znów rozmawiam z mężczyzną który mógłby być moim ojcem i który jest żywo mną zainteresowany. Wszystko się zmienia. Wszystko płynie. Wszystko się rozwija. Ale... jakby to powiedzieć (a raczej napisać), w tym wszystkim nie widzę Siebie. Jakby nie było tu dla mnie miejsca. To tak jakby stworzyć ciąg liczb od -10 do 10 i nie mieć miejsca na zero. To tak jak w wykresach funkcji. Na wykresie zero jest umowne, na przecięciu osi x i y. Przynajmniej ja nie piszę tam zero. zazwyczaj się nie mieści, lub zaśmieca wykres, przez co wszystko jest mniej czytelne. Lecz mimo iż tutaj, we mnie i na około mnie, nie ma zera, nic nie zdaje się być bardziej czytelne. Wręcz przeciwnie. Wszystko zanika. Powoli. Jak powoli kapie woda z zepsutego kranu. Napełnia zapchany zlew. kap.
kap.
kap.Powoli go zapełniając.
Pisałam tak parę lat temu... trochę dziwnie się czuję czytając to po raz kolejny. Nie ukrywam, że podoba mi się sposób, w jaki opisywałam wtedy swoje przemyślenia. Miałam do tego dryg, czyż nie?
Zastanawiam się, czy teraz widzę siebie bardziej w tym świecie niż kiedyś. Wydaje mi się że tak, chociaż wydaje się to być nie lada wyczynem. Może świadczy o tym fakt, że nawet nie bardzo się nad czymś takim zastanawiam ostatnio. Bardziej skupiam się na swoim zachowaniu, na swoim życiu - nie na tym, jak się z tym czuję. Nie wiem czy to dobrze czy źle ale postaram się trochę zaczerpnąć ze starego życia i postaram się znaleźć odpowiedź. Czy teraz żyję sobą? czy widzę siebie w życiu jakie toczę? I w końcu czy odczuwam szczęście? Szczerze mówiąc, właśnie na tym szczęściu się ostatnio skupiam. Staram się myśleć tak, bym była zadowolona z siebie i z tego co się wokół mnie dzieje. Dalej nie wiem, co mam myśleć na wiele tematów. Dalej czuję się zagubiona. Teraz tak sobie myślę, może nie słyszę kapiącej wody, bo zalało już cały pokój ponad poziom kranu? Utopię się w tym? czy wypłynę oknem?
Jest tu okno?
Pragnę o tym porozmawiać. W cztery oczy.
Puki mamy czym oddychać.
Ty moja odległa
Pamiątko leciwa
Z ust Twych spływa
i sączy się w przestrzeń
Pragnień więcej
i więcej ich jeszcze
Nie oddasz mi czasu
i myśli mych młodych
Wszytko utopisz
w przejrzyste dna wody
Topielcem mnie głosisz
I wołasz księżycowi
Dusisz mnie, topisz
w Świtezi toni
1 komentarze:
strasznie, ale to strasznie podoba mi się ten post! piszesz dokładnie ze świadomością mnie wewnętrznej. zupełnie jakbym to była ja.. skąd to wiesz? przecież tylko ja to mogę wiedzieć..
Prześlij komentarz