To wszystko czego chcę



Tak długo nie odczuwałam potrzeby pisania o sobie, czy też o tym, co się wokół mnie dzieje. Czuję niejaką pustkę w mojej codzienności. Nie jest to coś szczególnie uciążliwego, nie pozwalającego normalnie funkcjonować jednak... niepokoi mnie trochę. Może rzeczywiście powinnam się z kimś zaprzyjaźnić? Tak na nowo, od początku, tak poważnie? A może jednak nie jest mi to wcale potrzebne? Nie chciałabym robić problemu ludziom. Wiem że potrafię dość zdrowo namieszać. Może lepiej będzie się wyciszyć, uspokoić, pozwolić sobie po prostu tak żyć i ignorować tę małą cześć? Ostatnio robię rzeczy, których żałuję, albo które sprawiają, że czuję się ze sobą nieswojo.Cóż, nie sądzę żeby było to coś złego, jednak obawiam się, że robię to z nudów lub z braku pewnych emocji w moim obecnym życiu. Stymuluję mój świat do dostarczania mi silnych przeżyć... tak, to chyba jednak jest uzależnienie. Jednak czy będę w tym sama już do końca? Podejrzewam że tak właśnie będzie, niezależnie od tego, jak bardzo będę się starać być z kimś, w jakichkolwiek relacjach. Nie to że już teraz chcę z kimś być, natychmiast, na gwałt. Nie - radzę sobie dobrze, jeśli myślę o zbliżeniu to albo są to zwykłe dla mnie fantazje o osobach nieistniejących albo jest to potwornie bolesna chęć złapania za rękę osoby, która istnieje. To trochę żałosne, tak bardzo pragnąć dotknąć czyjejś dłoni. Naprawdę niczego więcej nie chcę, chcę tylko by czyjeś palce oplotły moje. To wszystko czego chcę i wszystko czego mi brak. Czyli jednak to wszystko czego ja, nigdy nie będę mieć? Hm... może odświeżę sobie Myslovitz.


Pozostanę sama ze swą umiłowaną samotnością.
Będziemy się wspierać, pocieszać, uszczęśliwiać.
I może wkrótce dojrzejemy, by móc się ze sobą pożegnać.